Over het leven
van een
wasknijper
Mijn zoektocht naar het nuttige bestaan van een wasknijper 'buiten dienst'
Wasknijper Jennie
Zelden kort van stof,
chaotisch, druktemaker,
regelmatig met een knipoog,
creatief, zorgzaam, eerlijk
reflecterend, véél emoties,
ga graag de diepte in ,
maar neem vaak niet de makkelijke weg
dus ook dwars en tegendraads
Toen Gerard weer geopereerd moest worden, alles wéér niet volgens planning ging (Gerard moest 2x extra naar de o.k.) en ik mensen in onze omgeving daarover informeerde, raad je al wat mensen mij/ons toewensten… Sterkte! Ik heb het héél vaak gehoord en gelezen. Allemaal héél goed en lief bedoeld, ik weet het. Maar elke keer dacht ik weer ‘dank! maar dat heb ik niet nodig’ 😅
Het was de eerste zondag nadat Gerard thuisgekomen was, tijdens een dienst van Mozaiek0318 die we samen bekeken, dat de spreker vertelde over zijn eigen situatie waarin hij te horen had gekregen dat hij ernstig ziek was maar hoe hij (uiteindelijk) rust had ervaren. Op dat moment besefte ik mij, dít is het antwoord op de vraag van de jongeren.
De vrede van God! Dat is wat ik mensen die zorgen hebben zou willen toewensen. Dat is wat wij beiden écht nodig hadden. Dat was wat Gerard en ik ook ervaarden. Die onverklaarbare rust en vrede waar we in mochten leven. Soms tot verwondering van mensen om ons heen. Nee, wij hadden geen hectische periode, we zaten niet in een rollercoaster , we kregen niet veel op ons bordje. Zorgen hadden we nauwelijks, angst al helemaal niet. We hadden allebei rust, vertrouwen en dus vrede. Voor ons beide was dit heel duidelijk, al spraken we er niet veel over; God was erbij, het liep hem niet over de schoenen. Dat zeker weten gaf ons zijn vrede
En dat is wat ik jou ook toewens, want hier heb je echt véél meer aan dan sterkte, is mijn ervaring; Vrede toegewenst!
ps. Als ik je nu voor 'de kop gestoten' heb..., dat was niet mijn bedoeling.
Ik begrijp wat je probeerde te zeggen, dank voor je meeleven! 😘
(Maar ik probeer je toch ff aan het nadenken te zetten) 😜
Het was, een tijdje geleden, tijdens een vergadering. Er werd bij de start een rondje gedaan hoe je erbij zit.
Ik (met al een poosje long covid) probeerde te vertellen dat het best okay ging, een ritme gevonden leek te hebben waar ik op dit moment goed op ga, maar vooral dat ik geniet van wat er om mij heen gebeurt. Ik wilde positief zijn, want ik wil niet als klager bekend staan.
De voorzitter, die ondertussen nog aan het schrijven was en wat humde, keek mij aan toen ik klaar was en zei “heel veel sterkte, Jennie” en mijn buurman mocht zijn gemoedstoestand beschrijven…
Voor mij mocht de vergadering toen al wel afgelopen zijn, ik was er althans wel een béétje klaar mee.
Naderhand ga ik analyseren wat er ‘mis’ ging. Dat zou de weinig empathische voorzitter kunnen zijn. Maar dat was het niet want hij was nu eenmaal zo, dat wist ik en dat nam ik hem zeker niet kwalijk. Nee, het ging mij om het woord ‘sterkte’. Ik krijg hier zo’n enorme jeuk van!
Ja, ik weet dat mensen met het ’s-woord’ willen zeggen dat ze het rot voor mij vinden, dat ze aan mij denken, dat ze hopen dat deze situatie snel verbeterd. Ze bedoelen het, zonder uitzondering, allemaal heel goed.
Maar het ’s-woord’ is een standaard en makkelijk woord, dat -voor mij- alle betekenis verloren heeft sinds ik chronisch ziek ben. Mensen die mentaal of lichamelijk ziek zijn, die aan het rouwen zijn of in een situatie zitten waarin het moeilijk is, zouden in veel gevallen niet sterk moeten zijn. Integendeel! In de huidige maatschappij zou het juist héél goed zijn om eens wat minder sterk te zijn, ons verdriet en wanhoop er gewoon eens uit te gooien. Laten weten dat het echt zwaar en moeilijk is. Daar kun je vaak veel meer aan hebben dan aan elke keer maar weer sterk zijn en gewoon door te gaan.
Toen ik met jonge mensen over mijn allergie over het ‘s-woord’ had (ik was een missie gestart om mensen hier bewust van te maken 😉), moesten ze lachen omdat ze herkenden dat het ‘s-woord’ te pas en te onpas heel makkelijk wordt gebruikt. Tegelijkertijd vroegen ze zich ook wel vertwijfeld af wat ze dan moesten zeggen tegen iemand. Mijn antwoord hierop was, dat het goed is om te zeggen wat jij écht vindt. Gebruik je eigen woorden, kijk ff snel bij jezelf naar binnen en zeg wat je voelt, wenst, hoort. Maar ga niet het standaard woord gebruiken.
februari 2025
Het 's-woord'
Nieuwsgierig
Januari 2025
Afgelopen week werd ik er weer even aan herinnerd, Gerard herhaalde een zin die ik een tijd geleden voor de voeten gegooid heb gekregen, “misschien moet je eens gewoon dingen aannemen en niet alles overdenken…” Het was iemand die niet zo blij was met mijn vragen, die ik overigens -volgens mij- op heel fatsoenlijke wijze gesteld had. Wat deze persoon niet begreep, is dat ik ff moest nadenken over zijn opmerking 😉
Steeds vaker bemerk ik dat mensen het maar lastig vinden. Iemand die belangstellend is maar niet alles voor zoete koek slikt en graag de motivatie, reden of doel ergens van wil weten. Dan vinden mensen je snel kritisch en dat is meestal niet complimenteus bedoeld.
Maar ik noem het liever nieuwsgierig en dat ben ik al mijn hele leven geweest. Ik heb een heel selectief geheugen, want ik kan mij nog een verjaardagfeestje herinneren bij een vriendinnetje. We waren kleuters en iedereen was bezig met spelletjes doen. Maar ik niet, ik was de inhoud van de enorme kast die in de kamer stond, aan het checken. Op een gegeven moment kwam er een ander vriendinnetje naast mij staan en die zei ‘o, dat mag niet, je bent nieuwsgierig!’ Ik voelde me betrapt, maar tegelijkertijd snapte ik het ook niet. Want hoe interessant is het om te ontdekken wat mensen op die speciale plek bewaarden. Hoe het feestje verder verliep, ik heb er geen idee van maar dit moment blijf ik me herinneren. En met het ouder worden snapte ik wel dat dit niet zo netjes was.
Later in de kerk werd mijn nieuwsgierigheid echt lastig, ook voor mijzelf. Op catechisatie was het echt niet de bedoeling om vragen te stellen. Je moest het maar gewoon geloven. Ook als je er niets van begreep was het mantra ‘leer het nou maar gewoon’. Dat vond ik echt zo’n onnozele houding, dat ik dit geweigerd heb. Alles wat ik niet snapte, werd door mij niet geleerd. Als ik het wel snapte, dan hoefde ik het niet meer te leren want dan kon ik het wel uitleggen. (Het opdreunen, zoals het hoorde, vond ik ook totaal onzinnig) Tegenover een dominee durfde ik niet recalcitrant te zijn, dus achterin het hoekje van het lokaal zat ik mijn tijd te verdoen.
Wat het mij opgeleverd heeft? Héél veel jaren later, toen ik jeugdwerk ging geven in de kerk of godsdienst op school, mochten alle vragen gesteld worden. Had ik overal antwoord op? Zeker niet, maar dat was vaak ook niet het doel. Samen met de jeugd op onderzoek gaan, was en is voor pubers vaak al genoeg. Je vraag doet ertoe, zullen we samen op zoek gaan naar mogelijke uitkomsten?! En ja, dan ging mijn zorgvuldig voorbereide les vaak over totaal iets anders dan ik voorbereid had. Maar dit was niet erg, de jongeren leerden weer wat, sowieso om zelf na te denken. Stiekem leerde ik er ook heel veel van.
Nog weer later maakten wij een overstap van een protestantse naar een evangelische gemeente. Toen ik een cursus ging doen, kwam ik terecht in een wereld met eigen taalgebruik. De eerste weken probeerde ik om hier niet op in te gaan, maar naarmate we elkaar beter leerde kennen ben ik voorzichtig begonnen met vragen stellen. Wat bedoelen jullie eigenlijk met ‘bediening’ ‘God heeft mij gezegd’ of ‘ministry’?
Natuurlijk had ik wel een idee, maar ik wilde zeker weten dat we over hetzelfde hadden als we dit woord gebruikten. En zo volgde steeds meer van deze vragen. Oprechte nieuwsgierigheid, maar ook het willen levelen op hetzelfde niveau - hebben we het over hetzelfde als we dit zeggen. En dan kom je er soms ook achter, dat mensen woorden gebruiken waarvan ze zelf niet weten wat de echte betekenis is, maar het in een bepaalde context gewoon gebruikt wordt. Voor mij alle aanleiding om bij thuiskomst een diepgravende studie te doen. Daar kan ik oprecht van genieten!
Nieuwsgierigheid wordt vaak als een negatieve deugd gepresenteerd, het is een zwakte. Maar daar heb ik (uiteraard) dus zo mijn vraagtekens bij. Ja, nieuwsgierigheid kent zeker zijn valkuilen. Je kan makkelijk over andermans grenzen heengaan, privacy kan makkelijk in het geding komen. Het kan ook opgevat worden als bemoeizucht.
Maar nieuwsgierigheid heeft zeker ook positieve kanten. Ik ben oprecht geïnteresseerd, ik wil graag leren van de ander. Maar ik ben ook onderzoekend naar achterliggende ideeën, op zoek naar duidelijkheid of wil ik iets of iemand proberen te begrijpen. De kunst van het vragenstellen is hierbij erg belangrijk, maar ook daar heb ik al flinke stappen in gemaakt ;)
Gerard herinnerde mij er nog maar eens een keer aan, dat sommige mensen het gewoon heel lastig vinden als ik vragen stel. Zij willen graag dat ik luister en doe wat er gezegd wordt. Helaas voor die mensen…ik zwem graag tegen de stroom in en iedereen die met de stroom meezwemt…ik snap daar niks van, het is zó ongeïnteresseerd.
Waarom een wasknijper?
Augustus 2024
Stel jezelf eens voor als een wasknijper. Een prachtige gekleurde plastic wasknijper of een stevig houten exemplaar. Wat jij wil. Heel gewoon, een prachtige en functionele wasknijper.
Ik hoef niet veel woorden vuil te maken aan het doel van een wasknijper. Dat is overduidelijk, om was te 'knijpen' oftewel vast te houden, natuurlijk. En ja, wasknijpers hebben vaak geluk want ze worden veel ingezet als de zon schijnt. In ideale omstandigheden je werk doen.
Maar er komen momenten in het bestaan van de wasknijper dat het niet zo lekker gaat. Soms blijf je bungelen aan de waslijndraad, maar is er geen was waar jij je kwaliteiten voor in kunt zetten. Achtergebleven, zeker lekker bungelend, maar eigenlijk ook nutteloos. Toch?
Of, kan je als bungelende wasknijper ook nog een functie hebben?
Als je goed kijkt en met een optimistische blik dan kan je zeker nog promotie maken.
Want die hoeken en gaten die bedoeld waren voor de was, krijgen zomaar een andere functie Er zullen spinnetjes tussen gaan kruipen en voor je het weet, zitten naast jou op de waslijn, vogeltjes te tjirpen én jouw voorraadje spinnen te verorberen. Je bent niet nutteloos, maar waardevol!
Ik ontdekte op een mooie zonnige dag, hangend in een tuinstoel, dat dit een metafoor voor mijn leven op dit moment is. Want ik denk dat mijn leven nu niet is zoals het bedoelt is.
Eind april 2021 kreeg ik corona en daar herstelde ik niet van. Wat ik ook probeerde, hoe hard ik mijn best ook deed, het ging niet goed met mij en het werd niet beter - integendeel. Mijn fysiotherapeut waar ik naar toe werd gestuurd, was helder; je hebt Long Covid en vanaf nu ga jij je vooral niet meer inspannen.
Ik kwam in een rollercoaster van emoties terecht. Want wie ben ik nog als ik niks meer kan? Doe ik er nog toe? Hoe ziet mijn toekomst eruit? De grote levensvragen kwamen voorbij. Daar waar ik met mijn 4e-jaars leerlingen zo vaak over gesproken had, was geen theorie meer, maar mijn grootste uitdaging geworden in dit leven. Het was zwaar en confronterend. En toch bleef door dit alles heen, een stemmetje/ gedachte zeggen 'je bent geliefd!' En ik ervaarde dat dit in de basis het allerbelangrijkste is; je geliefd en gezien weten. Ben ik toch ff blij met mijn Schepper, die nog steeds van mij houdt, ook als ik niks meer kan!
Dus zie ik mijn leven nu maar als wasknijper...Ik bungel aan de waslijn, maar ik kan niet meer doen waarvoor ik bedoelt ben/was. Mijn werk als godsdienstdocent moest ik uiteindelijk neerleggen. Mijn sociale leven, vrijwilligerswerk, vakanties, het zorgen voor de ander, alles werd stopgezet of sterk verminderd.
Teruggeworpen op mezelf had ik te worstelen met mijn eigen lichaam en hoofd. En alsof dat nog niet genoeg was, kwamen daar ook de ideeën, goede bedoelingen, overtuigingen en vragen van anderen bij. Ook die zorgen voortdurend voor denkwerk. Want het doet wat met mij als keer op keer mensen zeggen dat ik 'gewoon ff moet doorzetten' of 'Long Covid is niet te vinden in het lichaam, dus bestaat niet'. En als zelfs artsen alle klachten willen duiden als 'geestelijk instabiel', dan is het voor mij makkelijk om ernstig aan mezelf te gaan twijfelen.
De vraag die mijzelf (mede hierdoor) het meest heb gesteld is: ben ik nutteloos geworden?
Na een lange zoektocht door diepe dalen, durf ik nu heel voorzichtig deze vraag met 'nee' te beantwoorden. Al vind ik dit ook nog erg ingewikkeld. Want hoe mijn leven met Long Covid zich verder gaat ontwikkelen, daarover heb ik geen idee. Ik hoop en bid om een Godswonder en velen met mij. Maar verder blijft het hard werken om mezelf op de rit te houden. Ik leer steeds beter om rekening met mijzelf te houden, mezelf te accepteren in deze nieuwe situatie en bij de dag te leven. Voorzichtig begin ik een ontdekkingstocht om in mijn leven nog nuttig te kunnen zijn want ook dat is kennelijk van levensbelang voor ieder mens. Maar bij dit alles moet ik in mijn achterhoofd houden dat teveel van mijzelf vragen ervoor zal zorgen dat ik verder achteruit ga en mijn gezondheid zal verslechteren.
Ook in dit deel van mijn levensreis ontdek ik steeds meer over mezelf. En ik moet eerlijk zijn...jullie hebben gelijk, ik ben best vaak tegendraads en dwars en dat is niet handig voor een wasknijper.
Ik ben Jennie Willems, een hele gewone vrouw (bestaan die?). Ik ben ervan overtuigd dat ik niet zomaar op deze wereld ben, maar een speciaal plekje gekregen heb van de Schepper van hemel en aarde. Hij heeft mij talenten en eigenheid gegeven, waar ik erg van geniet maar soms ook mee struggle. Ondanks al mijn struikelen weet ik mij geliefd door Hem.
Samen met mijn man Gerard en onze jongste zoon wonen wij in het noorden van Nederland. Tussen de agrariërs en aan het water hebben wij een heerlijk huis met een lapje grond eromheen. Ik geniet hier van rust, ruimte en natuur. Ik ben trotse moeder van 3 (volwassen) kinderen met aanhang, maar ook van een bonuszoon die ons hart ruim 20 jaar geleden veroverd heeft, maar in Oekraïne geboren en getogen is en daar nog steeds woont met zijn vrouw en baby. Maar daar ook vecht voor de vrijheid van zijn geliefde en prachtige land.
Mijn leven is, volgens mij, zelden een kabbelend beekje geweest. Op mijn kindertijd na. Dat was in een liefdevol gezin als middelste kind met 3 zussen en 1 broer. In die tijd was alles lekker overzichtelijk, want er was volop liefde en er waren duidelijke kaders op een rustige plek in een dorp.
Maar toen de pubertijd eenmaal aanbrak... Tja, toen was het wel gedaan met de rust. De liefde en duidelijke regels waren er nog steeds, maar die dacht ik niet meer nodig te hebben. Met alle gevolgen van dien.
Ik zal zo nu en dan wat delen van de persoonlijke watervallen, sterke stromingen en droog gevallen beken. Ze hebben mijn leven bepaald en mij gevormd. Ik heb hierdoor een rugzak vol ervaringen. Soms ballast, maar vaak is het ook 'handig gereedschap' in het huidige leven. Deze verhalen zullen vaak getuigen van een liefdevolle Vader, waar ik tijden niets van moest hebben, maar die mij nooit losgelaten heeft.
Er zijn periodes geweest dat ik mijn levensboot op de kant had willen gooien en wilde uitschreeuwen dat het wel genoeg was geweest. Dat ik nu gewoon rust wilde. En dat deed ik dan ook wel eens.
En nee, die rust is niet op afroep beschikbaar. Maar als die rust er dan toch is... tja, dan zal dat niet lang duren, want dan ga ik bewust of onbewust weer op zoek naar avontuur. Want rust is ook wel héél saai!
Daarom ook deze site, mijn leven is té rustig geworden ;)
Wie ben ik?
© Copyright.
Alle rechten voorbehouden.
We hebben je toestemming nodig om de vertalingen te laden
Om de inhoud van de website te vertalen gebruiken we een externe dienstverlener, die mogelijk gegevens over je activiteiten verzamelt. Lees het privacybeleid van de dienst en accepteer dit, om de vertalingen te bekijken.